Pojęcie „serii” nie musi być ograniczone wyłącznie do respektującej ciągłość fabu­larną konstrukcji wieloodcinkowego serialu. Obejmuje ono swym zakresem także utwory będą­ce odrębnymi, w pełni samoistnymi całościami fabularnymi. Seryjny charakter tych drug:ich bazuje na identyczności wizerunku bohatera lub (w opowieściach z wieloma bohaterami) tożsamości wizji świata przedstawionego.. Wskazana wyżej repartycja filmowych znaczeń czerni i bieli nielutnego. W miarę jak film ujawniał swe właściwości tekstowe, możliwe stało się coraz bardziej konwencjonalne traktowanie obu walorów przez autora i widza, Jak choćby w znanym przykładzie przewrotnego użycia bieli jako atrybutu zła w Alek3andrze Newskim Eisenstei­na (1938). Swoistym rozbiciem czarno-białych schematów poprzez ich wewnętrzną komplikację ‚była również-dość -‚wcześnie podjęta przez twórców westernu i dramatu kryminalnego próba wprowadzenia poefcci „dobrego-złego” człowieka,- złożonej z cech sprzecznych, ale „zapro­gramowanej” na ostateczny triumf dobra.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Aby uniknąć ewentualnego nieporozumienia, trzeba wyraźnie rozróżnić pojęcia: „roli” i „strategii” autorskiej. Przez strategię autorską rozumiem asystemowy indywi­dualny wariant sytuacji komunikacyjnej zrealizowany przez autora w pojedyn­czym utworze filmowym. Przez rolę autorską natomiast – ponad- indywidualny sposób konstrukcji podmiotu filmowego funkcjonujący w praktyce komunikacyjnej kina jako powtarzalny model budowania układu nadawczo-od- biorczean.Indywidualna strategia autorska uchwytna w danym filmie jest- wyrazem jednokrotnych decyzji i wyborów twórcy. Rola autorska natomiast za spraw.ą swej powtarzalności i konwencjonalności stanowi podlegający ewolucji twór wieloautorski. W tym sensie ma ona charakter nie tylko systemowy, ale i systemotwórczy, zdolny ewoluować historycznie w niewielkim odcinku czasu oraz w rozległym porządku Braudelowskiego „długiego trwania.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

„Biorąc rzecz bardziej ogólnie: realizatorzy muszą komunikować swojej pu­bliczności (przez punkty widzenia kamery, światło, dźwięk), że biorą pod uwagą ustrukturowane oczekiwania widzów w zakresie konwencji filcowych wła­ściwych dla czasu, kiedy film został Zrealizowany; bądź odchodzą od tych konwencji na rzecz innego zbioru konwencji znanego publiczności; bądź też odchodzą ku czemuś nowemu, lecz w tym przypadku muszą nie tylko nauczyć publiczność nowych konwencji, lecz zbudować kontekst odniesienia, który da konwencjom znaczenie zamierzone przez twórcę, gdy publiczność napotka je ponownie w tym samym filmie lub w jakimś filmie późniejszym” . Na kwestię stereotypowości i niestereotypowości budowy układu nadawczo- -odbiorczego warto jednak spojrzeć nieco inaczej niż obaj cytowani badacze. 

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Rzecz w tym, że tworzenie sią konwencji nowych jest zawsze efektem zwycięs­twa określonej strategii indywidualnej: wyłomem dokonanym w dotychczasowej konfiguracji ról autorskich tworzących pewien zastany i zanegowany przez twórcę system. Z drugiej strony, proces ten interpretować można jako swo­isty początek końca każdej oryginalnej strategii, która w kolejnych repli­kach traci z czasem własną dynamikę i świeżość, nabierając cfcch coraz bar­dziej konwencjonalnych. Łamanie względnie respektowanie konwencji samo przez się nie daje wy­starczających podstaw, by można je było wartościować dodatnio lub ujemnie.W jednych filmach, bądź szerzej w całej twórczości danego autora, zasadniczą rolę odgrywa czynnik źachowawczy (dominanta szeregu ciągłości).

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

W innych, przeciwnie, moment konwencjonalności schodzi na plan dalszy, ustępując miej­sca nowatorskim rozwiązaniom (dominanta szeregu inowacji). Warto przy tym podkreślić, że w utworach z założenia konwencjonalnych (stanowiących domenę kina popularnego) zawsze występuje pensum swoiście manifestowanej inwencji substancjalnej łub funkcjonalnej. A z kolei w dziełach oryginalnych i no­watorskich – nawet tych najbardziej ‚Śmiałych i obrazoburczych (spod znaku kina artystycznego, awangardy i iioff-off”) niekiedy ostentacyjnie łamiących nawyki percepcyjne odbiorcy – z reguły zaznacza swą obecność pewna doza kon­wencjonalności, która służy opanowaniu zaskakującej sytuacji komunikacyj­nej przez widza. Dokonania przełomowe dające początek nowym rolom autora zdarzają się w dziejach sztuki filmowej niezmiernie rzadko. Na temat wielu z nich była już mowa uprzednio.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Tutaj interesować nas będzie bardziej codzienność praktyki komunikacyjnej kina, a w niej rozmaite warianty autorskich potyczek z kon­wencją. Zajmiemy się więc wybranymi mechanizmami filmowej gry, do jakiej dochodzi między twórcą i publicznością. Gry, w której stawką nie jest ory­ginalność za wszelką cenę (prowadząca zwykle do niekomunikatywności prze­kazu), lecz własny niepowtarzalny wyraz osiągnięty dzięki umiejętnemu po­służeniu się konwencję lub konwencjami wytrąconymi z bezwładu i poddanymi indywidualnej autorskiej korekcie. Spośród wielu interesujących zagadnień, jakie ewokuje problematyka stra­tegii autorskich i hasło „autor wobec konwencji”, podjęte zostaną kolejno trzy sdialog inwencji i konwencji w twórczości pojedynczego autora;waloryzacja estetyczna i aksjologiczna elementów świata przedstawio­nego w utworze filmowym;semantyczne aspekty obecności autora na ekranie.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Zasadniczy cel poniższych rozważań stanowi tym razem nie rekonstrukcja modelowych ról nadawcy, lecz analiza serii indywidualnych strate­gii autorskichzrealizowanych w konkretnych filmach.  Mylny jest pogląd, źe cała twórczość Langa rozwija jakiś jeden kluczowy motyw tematyczny, którego uchwycenie ustala natychmiast wspólny mianownik dla wszystkich filmów – zarówno tych słabszych i mniej wartościowych,jak i uda-* nych czy wręcz wybitnych. Nawet gdyby udało się uchwycić taki powtarzalny wzór i zidentyfikować wszystkie jego warianty – od „Pająków”, „Zmęczonej śmierci” i Doktora Mabuse” aż po „Indyjski grobowiec” – byłby to trud da­remny z punktu widzenia celu zamierzonych poszukiwań. Kwestia samego wyboru tematyki nie zbliża bowiem do odkrycia istotnego sensu tej twórczości.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Inklinacja do określonych motywów tematycznych, na przykład motywu lęku, zagrożenia, nieświadomości ludzkich działań, gry ślepych sił, wydaje się „przypadkowa” do momentu, gdy nie zostaną odczytane jej funkcje artystycz­ne. Dopiero wówczas pojawia się realna podstawa i szansa odpowiedzi na py­tanie o swoiste wyróżniki. W przypadku Langa nie jest takim wyróżnikiem „caligaryzm” – doszczętnie zwulgaryzowany w latach trzydziestych przez hollywoodzkie filmy grozy. Tym bardziej nie jest nim także którykolwiek z „komercyjnych produktów rekwizytorni Reinhardta” (określenie Paula Rothy), z niebywałą perfidią zaanektowanych wkrótce przez kinematografię hitlerow­ską i cały aparat polityczny III Rzeszy na potrzeby propagandowe systemu.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Kiedy eksponuje się powyższy, dalece zresztą niepełny, zbiór cech – twórczość Langa wydaje się od początku do końca zjawiskiem par excellence ekspresjonistycznym. Ale istnieje również wektor drugi: sprzeczny z tamtym i zdecydowanie kwestionujący jego jednostronność. Składają się nań takie – pozwalające się -ująć w pewien system – cechy, jak: zainteresowanie życiem codziennym; szacu­nek dla faktów i danych bezpośrednio obserwowalnych; podjęcie tematyki egzy­stencji „szarego człowieka” i zbiorowości wielkomiejskich; prezentacja lo­sów bohaterów w całokształcie ich jednostkowych i społecznych uwarunkowań; budowanie ekranowej wizji świata z elementów konkretnego doświadczenia ludzkiego; troska o pogłębioną perspektywę moralną przedstawianych zdarzeń; i wreszcie sprawozdawczy sposób filmowego przekazu.

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂

Kiedy wydobywa się po­wyższy zespół wyznaczników – filmy Langa wydają się niemal modelowym przy­kładem realizacji założeń artystycznych „nowej rzeczowości”. Mamy więc zdumiewający paradoks w postaci symbiozy dwóch odmiennych kie­runków, których historyczna kontrowersja nie ulega żadnej wątpliwości. Na­leży jednak zastrzec, że mowa tu nie o ekspresjonizmie i „nowej rzeczowo­ści” w ogóle, lecz o wybranych pierwiastkach obu tych zjawisk, skojarzo­nych z sobą w nową samodzielną jakość. Oryginalność tego skojarzenia sta­nowi coś, co można by nazwać własnym pomysłem Langa na kino. ów „pomysł na kino” rozwijał się stopniowo i wielokrotnie nabierał w tej twórczości no­wych znaczeń.  

Kaśka Masłowska

Hej 🙂 Jestem Kate, i prowadzę bloga o reklamie w mediach. To temat ciągle aktualny i na czasie dlatego myślę, że moje wpisy Cie zainteresują.
Jeśli podoba Ci się mój blog to zostaw łapkę w gore na Facebooku albo komentarz sprawi mi to wielką radość 🙂